سراچه عشق
بی تو جانا صفا میسّر نیست
سرو زیبا و گل معطّر نیست
با طلوعت ظلام می میرد
دلِ صاحبدلان مکدّر نیست
چشمهایم مدام می بارند
جایِ پایت مگر مطهّر نیست
در طوافِ سراچه عشقیم
قبله ام کلبه ای محجّر نیست
عیبِ ساقیِ گل عذار مکن
بزم و جامی اگر مقدّر نیست
بلبل از جورِ گل منال که یار
عشوه و ناز را مخیّر نیست
دژِ مستحکمِ خماری کو
که به تدبیرِ می مسخّر نیست
از دلِ شب ستاره می چینم
شب و بی حاصلی مقرّر نیست
آسمانی درونِ خود دارم
جان سراپرده ای محقّر نیست
جایِ عشقست سینة محبوب
دلِ سودائیان منوّر نیست